درد

به نام حضرت دوست

السلام علی المهدی و علی آبائه

خستگی یک عمرت را شاهدم اشک روی گونه هایت دلم را میلرزاند. عزیزم! میدانم با نگاه به او که باید دوباره همراهش درد شود و بعد خستگی و آوارگی و دوری که برایتان خواهد بود، چه حالی میشوی.

یکشنبه عصر را به خاطر می آورم کنار آرامگاه شهدای گمنام وقتی آن خبر را پشت تلفن به من دادی... هنوز میچرخد کل دنیا دور سرم مثل آن روز. من باید تو را آرام کنم یا تو مرا؟ چه کسی میتواند تحمل کند؟! باز 27 سال درد قرار است زنده شود!! نکند معجزه افسانه باشد؟ حتی تصورش را هم نمیشود کرد: عزیزکم چگونه تاب آورم درد بکشی و من نه؟؟؟ نتیجه چیست؟ نمیدانم. خدایا به ماه رمضانت قسم لحظه ای تنهایمان نگذار لحظه ای حتی. بگو برای دردهایش چه کنم؟؟؟ چه قدر بی خاصیتم...

اللهم عجل لولیک الفرج

یاعلی